Herfsten

Het begint te herfsten. Ik zie het aan de laatste rozen in mijn tuin. Vanmiddag een eerste soepje gemaakt. Nood aan warmte. Aan binnen blijven. Aan een beetje mijmeren. Me even heel bewust van mijn vorderende leeftijd. Het rad van de tijd dat verder loopt. Van jaar naar jaar, nu van zomer naar herfst.

Het is oogsttijd. Ik geniet na, want mijn zomer was een mooie, die, ondanks de vele regen, in mijn herinnering vooral zonnig en licht kleurt. En veelkleurig, zoals de richtingen in een Medicijnwiel.

Dat Medicijnwiel trok een spoor door mijn zomer, daar kan ik niet naast kijken. Het begon met het @Ecopsychologiefestival, waar ik als kunstenaar in residence een wiel mocht weven, doorvlochten met fijne boodschappen en intenties van de deelnemers. Daarna trok ik naar het land van de Katharen, voor een bijzondere Medicijnwieltraining, met de streek zelf als belangrijkste gids. Tijdens het @Vrouwenfestival was het heerlijk werken met de magie van de seizoenen en het krachtig-zachte vrouwenveld. En intussen begint zich ook in mijn tuin een Medicijnwiel te vormen.

De roep om me nog meer met de wijsheid van natuurlijke cycli te verbinden klinkt luid. De roep ook om mijn kennis en ervaring te blijven delen. Om de deur te blijven openen naar de schatkist aan inzichten en antwoorden die hier voor iedereen die er voor open staat voorhanden is.

*******

Ik sta op het wiel en voel hoe mijn lichaam vertraagt. Ik voel het vuur van de zomer nog in me branden. Smeulen. Het vuur in mijn hart neemt de vorm aan van een roos. Voel hoe ze eerst opengaat, van binnen naar buiten. En dan weer langzaam loslaat in een beweging naar de aarde. Zodat zich van binnen uit weer een nieuwe roos kan openen. Van binnen naar buiten. Het is een blijvende stroom van zich openende blaadjes, zoals we dat vooral in die andere seizoensovergang, van lente naar zomer, zien gebeuren. Het is de zichtbare beweging.

Ik besef, terwijl ik daar sta, dat die andere beweging lastiger voelt. Vertraging en vertrouwen vraagt. De beweging van de verwelkende roos naar de aarde is een beweging van buiten naar binnen. Naar het onzichtbare, het onbekende. Ze begint nu, in de nakende herfst, wanneer het blad zich stilaan losmaakt van de bloemknop. Dat loslaten, dat laten gebeuren, voelt als de richting die ons weer verbindt met de aarde. Met haar binnenkant. En met allen, mensen en andere wezens, die ons hier zijn voorgegaan, en nu rusten in haar. In de aarde met haar rotsen en stenen, bronnen en beken, haar lava en de wondere wereld van krioelend leven die aan ons oog onttrokken is. Loslaten richting dat onzichtbare mysterie, het is best spannend. Het rozenblad dat op de grond valt sterft. Wordt vormloos, onzichtbaar. Humus. Puur potentieel. Puur levenskracht-in-wording.

Ik voel diepe dankbaarheid. Voel me nog dieper verbonden met onze leven-gevende moeder, onze planeet aarde. De grote baarmoeder die het zaad, het mysterie van elk leven in zich draagt.

Dit bewust zijn opent perspectieven. Het leert ons om, ook in ons professionele leven, de natuurlijke cycli te herkennen en er verstandig mee om te gaan. Het leert ons om de kwaliteiten van de herfst en de winter niet alleen te aanvaarden, maar echt te waarderen en er aandacht en ruimte aan te geven.

We zijn mensen, we zijn natuur. We hebben haar nodig, we hebben de natuur die we zijn nodig om ons weer duurzaam en gezond met het leven te verbinden.

- 12 september 2024 -

*******

Voor wie het voelt kriebelen staan er vier trainingen klaar (zie agenda):

·      In november en april is er telkens een driedaagse basistraining, met de cyclische wijsheid van de natuur als gids voor leiderschap en transformatie

·      In juli gaan we opnieuw naar de Katharenstreek voor een ‘Summer Retreat’ in deze bijzonder krachtige omgeving (internationaal)

·      Dit is nieuw: eind augustus start het eerste jaartraject voor wie de basistraining al volgde

En daarnaast blijft elke vraag voor een training op maat, persoonlijke coaching, … welkom.